Cousas da Biblia.
A Biblia é un conxunto de libros que falan de Deus.Son 73 libros.
Podemos dividilos en dúas partes:
Os escritos antes de nacer Xesús (46), Antigo Testamento.
Os escritos despois de nacer Xesús (27), Novo Testamento.
Para os cristiáns os máis importantes son os Evanxeos, que se atopan no Novo Testamento.
Contan as ensinanzas e a vida de Xesús.
Son catro:
Evanxeo de S. Mateo.
Evanxeo de S. Marcos.
Evanxeo de S. Lucas.
Evanxeo de S. Xoán.
Os nenos de 3º.
Esperando polos Reis Magos.
O rei da Paz.Son o rei Gaspar
e traigo moita paz.
Veño nun camelo
para non tardar.
Cando vexa ao neno
voulle agasallar
un pouquiño de incenso
e ao neno alegrar.
Paulo.
O neno Manuel.
Melchor chegou moi rapido
ao pobo de Vilanova.
O camelo está moi canso,
e vai ao veterinario.
O veterinario ao velo
púxose amarelo
e chamou ao seu neno:
Manuel ven aquí,
podes ver ao rei Melchor
e ser moi feliz.
Si que vou
si que vou,
quero ver a Melchor.
José Antonio.
Mariana e os Magos
Eu recibín un bombón
de parte do rei Melchor.
Cunha boneca vou xogar,
que me deu Gaspar.
E cando chegue Baltasar
xa sei que me dirá:
Mariana, sempre
tes que axudar.
Mariana.
A miña esterliña de nadal.
A miña estrela
a miña estreliña
sempre tan bonitiña.
A miña estrela
a miña estreliña
sempre tan fermosa.
A miña estrela
a miña estreliña
sempre agarimosa.
Iñaki
O neno Xesús.
O neno Xesús
naceu en Belén
e moitos agasallos ten.
O neno Xesús,
é fillo de Deus.
e moito amor ten.
Para todo o mundo
para facer o ben.
Diego
Rimas do Advento.
Xa vai chegar o Nadal,
e o cumple de Xesús
imos celebrar.
Os pastores de Belén
cando viron o meniño,
sentiron que aquela noite,
Deus sería coñecido.
Xa estamos no advento,
pero temos que lembrar,
que Xesús naceu para todos,
por iso está no portal.
e o cumple de Xesús
imos celebrar.
Os pastores de Belén
cando viron o meniño,
sentiron que aquela noite,
Deus sería coñecido.
Xa estamos no advento,
pero temos que lembrar,
que Xesús naceu para todos,
por iso está no portal.
Historias do Advento: Estela e a carta de Xesús.
Aquela tarde de vacacións de Nadal, Estela unha nena de 2º recibiu unha carta de Xesús.
Querida Estela:
"Vou estar no teu barrio o sábado na tarde e quérote ver.
Quérete sempre, Xesús.
As súas mans tremían mentres colocaba a carta na mesa.
- Por qué Deus me quererá visitar se non son ninguén especial?-pensou ela. Tamén lembrou
que non tiña nada que ofrecerlle, pensando niso, veu o seu armario baleiro.
-Oh, non teño nada que ofrecerlle. Teño que ir ao supermercado e comprar algo para a cea, na carteira só teño 6 euros.
-Polo menos podo comprar pan e embutidos. Puxo o abrigo e pechou a porta.
Comprou pan de molde, un pouco de xamón e un litro de leite .
Sentíase ben a medida que se achegaba á súa casa coa súa humilde compra baixo o brazo, Vilanova estaba moi fermosa ,tódalas rúas adornadas con luces de cores.
-Señoriña, por favor, pode axudarme?
Estela estivera tan mergullada nos seus plans para a cea que non se percatara de aquel home e aquela muller vestidos pobremente.
-Mire señoriña, non teño traballo e temos moita fame, se vostede nos puidese axudar agradeceriállo moito
Estela mírounos e contestou:
-Señor, gustaríame axudalos, pero son pobre tamén. Todo o que teño é un pouco de pan e xamón, e terei un convidado especial a cear esta noite e pensaba darlle isto de comer.
-Esta ben, comprendo. Grazas de tódolos xeitos, contestou o home e seguiu camiñando pola rúa. Estela ao velo tan triste sentiu moita dor no seu corazón:
-Señor espere, A parella detívose, mentres ela corría ata eles.
-Por que non toman esta comida, podo servirlle outra cousa ao meu convidado - dixo ela mentres lle entregaba a bolsa do supermercado.
Grazas. Moitas grazas señoriña .
Si, Grazas díxolle a muller e Estela puido ver que estaba a tremer de frío.
-Sabe, teño outro abrigo na casa, tome este, e tamén esta bufanda , díxolle mentres a poñía sobre os ombros.
Ela regresou á casa sorrindo e sen o seu abrigo nin comida que ofrecer ao seu convidado.Estábase a desanimar a medida que se achegaba á porta da súa casa, pensando que non tiña nada que ofrecer ao Xesús. Pero cando entrou veu outra carta.
-Que raro. Normalmente, o carteiro non vén dúas veces o mesmo día.
Estela colleu o sobre e abriuno:
Querida Estela:
Foi moi agradable verte de novo.
Grazas pola comida e grazas tamén polo fermoso abrigo e a bufanda.Que teñas un Bo Nadal.
Quérete sempre, Xesús".
É que ás veces é difícil atopar a Deus, nas pequenas cousas que nos rodean, mesmo nas persoas que ás veces nos son desagradables, pero é precisamente alí onde quere que o atopemos: en cada persoa que necesita axuda.
Podedes ver o conto en debuxos si picades abaixo:
Querida Estela:
"Vou estar no teu barrio o sábado na tarde e quérote ver.
Quérete sempre, Xesús.
As súas mans tremían mentres colocaba a carta na mesa.
- Por qué Deus me quererá visitar se non son ninguén especial?-pensou ela. Tamén lembrou
que non tiña nada que ofrecerlle, pensando niso, veu o seu armario baleiro.
-Oh, non teño nada que ofrecerlle. Teño que ir ao supermercado e comprar algo para a cea, na carteira só teño 6 euros.
-Polo menos podo comprar pan e embutidos. Puxo o abrigo e pechou a porta.
Comprou pan de molde, un pouco de xamón e un litro de leite .
Sentíase ben a medida que se achegaba á súa casa coa súa humilde compra baixo o brazo, Vilanova estaba moi fermosa ,tódalas rúas adornadas con luces de cores.
-Señoriña, por favor, pode axudarme?
Estela estivera tan mergullada nos seus plans para a cea que non se percatara de aquel home e aquela muller vestidos pobremente.
-Mire señoriña, non teño traballo e temos moita fame, se vostede nos puidese axudar agradeceriállo moito
Estela mírounos e contestou:
-Señor, gustaríame axudalos, pero son pobre tamén. Todo o que teño é un pouco de pan e xamón, e terei un convidado especial a cear esta noite e pensaba darlle isto de comer.
-Esta ben, comprendo. Grazas de tódolos xeitos, contestou o home e seguiu camiñando pola rúa. Estela ao velo tan triste sentiu moita dor no seu corazón:
-Señor espere, A parella detívose, mentres ela corría ata eles.
-Por que non toman esta comida, podo servirlle outra cousa ao meu convidado - dixo ela mentres lle entregaba a bolsa do supermercado.
Grazas. Moitas grazas señoriña .
Si, Grazas díxolle a muller e Estela puido ver que estaba a tremer de frío.
-Sabe, teño outro abrigo na casa, tome este, e tamén esta bufanda , díxolle mentres a poñía sobre os ombros.
Ela regresou á casa sorrindo e sen o seu abrigo nin comida que ofrecer ao seu convidado.Estábase a desanimar a medida que se achegaba á porta da súa casa, pensando que non tiña nada que ofrecer ao Xesús. Pero cando entrou veu outra carta.
-Que raro. Normalmente, o carteiro non vén dúas veces o mesmo día.
Estela colleu o sobre e abriuno:
Querida Estela:
Foi moi agradable verte de novo.
Grazas pola comida e grazas tamén polo fermoso abrigo e a bufanda.Que teñas un Bo Nadal.
Quérete sempre, Xesús".
É que ás veces é difícil atopar a Deus, nas pequenas cousas que nos rodean, mesmo nas persoas que ás veces nos son desagradables, pero é precisamente alí onde quere que o atopemos: en cada persoa que necesita axuda.
Podedes ver o conto en debuxos si picades abaixo:
Lourenzá , parada do camiño norte.
-Este trimestre decidimos facer unha visita ao albergue de peregrinos do noso concello.
O noso pobo, Lourenzá, pertence a ruta do Camiño Norte e moitos peregrinos pasan diariamente por el.
Para facer o camiño hai dúas rutas: O tradicional ou Camiño Francés e o Camiño Norte ou Camiño Inglés que pasa principalmente por : Barreiros, Lourenzá ,Ribadeo ,Mondoñedo, Vilalba ,Sobrado...
Todos os camiños se xuntan en Arzúa, un pouco antes de chegar a Santiago.
O noso camiño era o utilizado polos peregrinos británicos, escandinavos ou bretóns que escollían esta ruta maritima. Unha vez en terra, a última parte do seu traxecto consistía en avanzar polos camiños reais que conducían a Santiago dende a costa:o Norte ou o Francés.
-Eles escriben as súas impresións no tablón de anuncios, e nunhas libretas que gardamos no albergue.
Tamén si mercan algunha cousa para comer azúcar , café , galletas... ,deixan o que queda para os seguintes.
Testemuñas dos peregrinos:
"Nunca pensé en que pudiera hacer 30 km con mochila sin “morir” por el camino.
Pero lo he conseguido. Espero llegar, no se como pero quiero llegar. Deseo que mi fe me deje llegar.
Un saludo a las que llegarán, como yo he llegado."
MARISA.
"Merci à teris, ceux gui mi out audé daus u périple sur le ret laccueil deeus les ALBERGUE".
Juan llaude PERLLETIER MONTRESL.
"I think I prefer to write it English cause I think there aren´t walls in our world if you don´t like to haven them pesent. I´mandalusian I come four Córdoba , the city which the orange-tree flower smell better in the word but I haven´t problem to write it in English because I hope Everybody could read it.
Have a nice day! "
P.P. Enhorabuenma por el albergue y el pueblo que teneis.
O noso pobo, Lourenzá, pertence a ruta do Camiño Norte e moitos peregrinos pasan diariamente por el.
Para facer o camiño hai dúas rutas: O tradicional ou Camiño Francés e o Camiño Norte ou Camiño Inglés que pasa principalmente por : Barreiros, Lourenzá ,Ribadeo ,Mondoñedo, Vilalba ,Sobrado...
Todos os camiños se xuntan en Arzúa, un pouco antes de chegar a Santiago.
O noso camiño era o utilizado polos peregrinos británicos, escandinavos ou bretóns que escollían esta ruta maritima. Unha vez en terra, a última parte do seu traxecto consistía en avanzar polos camiños reais que conducían a Santiago dende a costa:o Norte ou o Francés.
Fixemos unha entrevista a encargada do albergue , para saber un pouco máis dos peregrinos modernos:
ENTREVISTA A MARÍA XESÚS LÓPEZ
-Canta xente pode durmir aquí?
-Ten capacidade para 20 persoas e tamén unha habitación para minusválidos.
-Ten capacidade para 20 persoas e tamén unha habitación para minusválidos.
-A que teñen dereito?
-Ao baño,a un kit de sabas de usar e tirar,a cama e a cociña.
-Custa algo quedarse no albergue?
-Si, cobrámoslles 3 euros para mellorar o servizo.
-Canta xente hai habitualmente?
-Depende dos meses , no inverno pouca xente e a partir de abril aumenta. Nos meses de verán non hai sitio para todos e os peregrinos teñen que durmir no polideportivo en sacos e colchóns.
-Cal foi o peregrino que pasara de máis lonxe?
-De Corea e Xapón.
-E o máis vello?
-Un alemán de 90 anos que patrocinaba unha fundación de nenos discapacitados.
-Cales son as razóns polas que os peregrinos adoitan facer o camiño?
-Nos estranxeiros predominan os motivos relixiosos e nos españois máis o deporte e o turismo.
-Lembras algunha anécdota por motivos relixiosos?
-Recordo un asturiano que, despois de que lles morrera nun accidente de tráfico a súa muller e os seus fillos ,fixo o camiño para reconciliarse con Deus.
_Hai algún sitio onde os peregrinos podan rezar?
-Si, ao lado do albergue hai unha pequena capela. Aos peregrinos tamén lles gusta moito a nosa igrexa e o museo, aínda que se queixan do horario de apertura.
-Os peregrinos deixan algunha lembranza do seu paso por Lourenzá?
-Eles escriben as súas impresións no tablón de anuncios, e nunhas libretas que gardamos no albergue.
Tamén si mercan algunha cousa para comer azúcar , café , galletas... ,deixan o que queda para os seguintes.
Testemuñas dos peregrinos:
"Nunca pensé en que pudiera hacer 30 km con mochila sin “morir” por el camino.
Pero lo he conseguido. Espero llegar, no se como pero quiero llegar. Deseo que mi fe me deje llegar.
Un saludo a las que llegarán, como yo he llegado."
MARISA.
"Merci à teris, ceux gui mi out audé daus u périple sur le ret laccueil deeus les ALBERGUE".
Juan llaude PERLLETIER MONTRESL.
"I think I prefer to write it English cause I think there aren´t walls in our world if you don´t like to haven them pesent. I´mandalusian I come four Córdoba , the city which the orange-tree flower smell better in the word but I haven´t problem to write it in English because I hope Everybody could read it.
Have a nice day! "
P.P. Enhorabuenma por el albergue y el pueblo que teneis.
Si queres saber máis, podes visitar a páxina de ACNUR.A Supermisioneira:
Ana era unha nena que vivía en San Cosmiño Ledo.
Na clase de relixión , Chelo, a súa profesora faloulles dos misioneiros. Contoulles que estas persoas ían aos países pobres a axudar a xente. Algúns eran mestres , médicos , enfermeiros ou mesmo inxenieiros.
Chelo tamén lles contou que non só eran monxas ou sacerdotes, senón que podía ser calquera que quixera axudar, calquera que quixera seguir os consellos de Xesús.
A profe dixo que podía ser solteiro ou casado, ser home ou muller, e mesmo ir só ou acompañado da familia.
Pero os que non podían ir ,eran os nenos ; Había que ter máis de dezoito anos, e Ana, só tiña sete anos.
Ana quedou un pouco decepcionada, ela quería axudar aos nenos pobres, podería ensinarlles a ler e a escribir, ou darlle parte da súa comida, ¡mamá tiña tanta na neveira!.
Pero Chelo dixo que aínda era pequena ,que tiña que esperar; e ademáis seguir estudando e aprendendo : Contas, coñecemento, lectura , relixión, plástica , a profe dixo tantas cousas , que Ana pensou que nunca chegaría o día.
Chelo dixo que para saber si unha persoa pode ser misioneira, ten que ser capaz , de axudar primeiro aos que están máis cerca:
Ana, sempre deixaba as ceras e o lápiz cando un compañeiro llo pedía.
Ana sempre daba a roupa que lle quedaba pequena para os nenos que a necesitan.
Ana, axudaba aos pequenos no patio.
Ana axudaba tamén a súa mamá na casa.
Ana rezaba polos nenos pobres .
Ana cando pedía os agasallos de Nadal, sempre pedía tamén para os nenos pobres.
Entón Ana deuse conta que ela era unha misioneira de verdade.
Chelo dixo: Ana eres unha “Supermisioneira”.
Aquela noite en Belén:
Como cada ano os nenos de 6º somos os encargados de montar o nacemento do colexio.
Quixemos representar como sería aquel día de empadroamento en Belén: O pobo estaba cheo de xente , xa que Xosé e María non encontraron pousada e Xesús naceu nunha corte.
Quixemos representar como sería aquel día de empadroamento en Belén: O pobo estaba cheo de xente , xa que Xosé e María non encontraron pousada e Xesús naceu nunha corte.
Por iso despois de buscar información puxemos diferentes tendas cós oficios e as cousas que se venderían naqueles tempos ( con un traductor de hebreo puxemos os carteis nas dúas linguas):
-Empezamos facendo a panadería e seguimos despois co ferreiro, o carpinteiro , o tecedor , o labrego, as tendas de froitas e verduras , o carpinteiro e unha tenda de xoguetes: Os nenos daqueles tempos tamén xogaban pero non tiñan consolas, preferían os xoguetes de madeira e todo o que fixera ruído como tambores, pandeiretas e cascabeis, os maiores preferían as damas e os bolos.
Como no cole tamén hai nenos de Marrocos buscamos que pasaba na súa terra naqueles tempos, e así enterámonos que eran os mellores pescadores de atúns do Mediterraneo e os cabalos deles eran os preferidos da xente, por iso puxemos unha tenda con atúns e cabalos.
Todo o fixemos con plastilina, cores, sacos e paos que atopamos no patio, cada neno do cole fixo algo: Sería unha lista moi longa poñer o que fixo cada un, xa que no cole somos máis de cen nenos.
Debuxamos as casas de Belén , moi pequeniñas , porque as casas da maioría da xente só tiñan unha habitación, debuxamos tamén a sinagoga que en Belén era templo e cole ao mesmo tempo, e claro o castelo do Rei Herodes , o malo da Historia.
Cando tiñamos as cousas feitas , pensamos nos persoaxes, e facían falla moitos. Por iso decidimos que o mellor era traer as nosas bonecas , e con teas vellas cosimos e cortamos os traxes.
Traballamos moito todos os nenos, na clase de relixión pero tamén nos recreos de pola mañá e no do comedor.
Pero sen dúbida o mellor de facer este Belén foi amosar unha vez máis que os nenos deste cole somos capaces de facer algo entre todos.
Celebrar o Nadal é estar todos xuntos, comprender que todos somos importantes e necesarios . Seguramente a Xesús lle gustaría este agasallo no seu 2008 cumpreanos. Bo Nadal a todos.
Fátima, Marta, Bruno, Virginia, Codés, Daniel, Nazaret, Alba.
-Empezamos facendo a panadería e seguimos despois co ferreiro, o carpinteiro , o tecedor , o labrego, as tendas de froitas e verduras , o carpinteiro e unha tenda de xoguetes: Os nenos daqueles tempos tamén xogaban pero non tiñan consolas, preferían os xoguetes de madeira e todo o que fixera ruído como tambores, pandeiretas e cascabeis, os maiores preferían as damas e os bolos.
Como no cole tamén hai nenos de Marrocos buscamos que pasaba na súa terra naqueles tempos, e así enterámonos que eran os mellores pescadores de atúns do Mediterraneo e os cabalos deles eran os preferidos da xente, por iso puxemos unha tenda con atúns e cabalos.
Todo o fixemos con plastilina, cores, sacos e paos que atopamos no patio, cada neno do cole fixo algo: Sería unha lista moi longa poñer o que fixo cada un, xa que no cole somos máis de cen nenos.
Debuxamos as casas de Belén , moi pequeniñas , porque as casas da maioría da xente só tiñan unha habitación, debuxamos tamén a sinagoga que en Belén era templo e cole ao mesmo tempo, e claro o castelo do Rei Herodes , o malo da Historia.
Cando tiñamos as cousas feitas , pensamos nos persoaxes, e facían falla moitos. Por iso decidimos que o mellor era traer as nosas bonecas , e con teas vellas cosimos e cortamos os traxes.
Traballamos moito todos os nenos, na clase de relixión pero tamén nos recreos de pola mañá e no do comedor.
Pero sen dúbida o mellor de facer este Belén foi amosar unha vez máis que os nenos deste cole somos capaces de facer algo entre todos.
Celebrar o Nadal é estar todos xuntos, comprender que todos somos importantes e necesarios . Seguramente a Xesús lle gustaría este agasallo no seu 2008 cumpreanos. Bo Nadal a todos.
Fátima, Marta, Bruno, Virginia, Codés, Daniel, Nazaret, Alba.
Cousiñas do Nadal:
É difícil precisar cando comezou a celebrarse o Nadal tal como hoxe o coñecemos. O certo é que os costumes, mitos e lendas que se lle foron sumando ao longo dos séculos proveñen de moitos países diferentes.
Tampouco se coñece o día exacto do nacemento de Xesús, aínda que se sabe que foi durante o reinado de Herodes. A mediados do século IV, o Papa Xullo I estableceu a data do 25 de decembro, día próximo a moitas festas do solsticio de inverno que se celebraban na antigüidade.
A aparición de Papá Noel tamén chamado Santa Claus, Sinterklaas ou Pere Noel, segundo o país- así como a tradición da árbore do Nadal ou a representación do pesebre, son costumes que proveñen tanto da lenda como da realidade.
A figura de Papá Noel, por exemplo, esta inspirada na vida do bispo de Mira - na actual Turquía- coñecido hoxe como San Nicolás, que foi moi popular pola súa bondade e xenerosidade cos pobres.
A Árbore:
Cando no inverno as árbores perdían as súas follas, os xermanos vestíanos para que os espíritos bos que neles habitaban regresasen pronto. Os adornos máis comúns eran mazás ou pedra pintadas, iso foi a orixe dos adornos, as bólas de cristal incorpóranse ao redor de 1750 en Bohemia.
Boa parte da tradición da árbore de Nadal, en cambio, tivo a súa orixe nunha lenda europea: dise que durante unha fría noite de inverno, un neno buscou refuxio na casa dun leñador e a súa esposa, que o recibiron e déronlle para comer. Durante a noite o neno converteuse nun anxo vestido de ouro: era o neno Deus. Para recompensar a bondade dos anciáns, tomo unha rama dun piñeiro e díxolles que a sementasen, prometéndolles que cada ano daría froitos. E así foi: aquela árbore deu mazás de ouro e noces de prata.
Foi San Francisco de Asis quen populariza o costume de armar un pesebre. Na súa viaxe a Belén, no ano 1220, quedou asombrado polo xeito como se celebraba alí o Nadal. Entón, cando regreso a Italia pediulle autorización ao Papa Honorio III para representar o nacemento de Xesús cun pesebre vivente. A partir dese momento, a tradición estendeuse por Europa e logo polo resto do mundo. Hoxe Papá Noel, a árbore e o pesebre son os símbolos universais do Nadal. Tan universais como o costume de desexarlles a todos e en todas partes, felices festas.
Dereitos dos nenos:
Os nenos de 6º,queremos empezar este novo curso, lembrando os dereitos dos nenos, que non en todo o mundo se cumplen.Vai lendo amodiño e escribe a túa opinión en comentarios.
Despedida:
Remata o curso. Os cativos e a profe que elaboramos este blog agredecemos as máis de 3.600 visitas que recibimos ao longo de este ano procedentes de moitas partes do mundo ( España, Estados Unidos, Honduras, Italia, Reino Unido, México, Chile, Perú, Brasil, Arxentina, Colombia...).
Tódolos alumnos dos colexios de San Cosme de Barreiros e Lourenzá, agás os de relixión evanxélica e islámica participamos activamente neste proxecto: Debuxando, escribindo, elaborando guións, expresando as nosas opinións e desexos de facer un mundo máis xusto. Un mundo no que o mandamento de Xesús, “Amádevos uns aos outros,” se cumpla.
Ata o próximo curso!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
.jpg){kind=link}
